Inmiddels ben ik al weer in de derde week van mijn nieuwe 'baan'. Het begin is erg goed verlopen en ik heb het erg naar mijn zin. Veel meer dan ik van de voren gedacht had. Het is wel erg pittig en elke dag (nog meer) aanpoten dan toen ik alleen nog speler was. Ik train dus ook nog elke dag zelf en leidt daarbij de trainingen. Wel heb ik een assistent die mij heel erg goed helpt, maar de grote lijnen, beslissingen, tempo en intensiteit van de training enzovoort,enzovoort vul ik allemaal in.
En in de tussentijd ben ik dus ook nog gewoon speler en dus moet ik nu ook weer zorgen dat ik in vorm kom voor de komende competitie. Na een zomertje weinig (geen beachvolleybal) gedaan te hebben is alle begin moeilijk, maar de harde schijf van mijn lichaam heeft natuurlijk wel het nodige 'geheugen' aan boord dus dat verloopt allemaal prima.
Het training geven is niet nieuw voor mij, maar de combinatie speler/trainer wel en dat is een vreemde gewaarwording. Naast dat ik niet meer op de coach kan afgeven
;-), is het heel anders omdat ik nu zelf met name de intensiteit van de trainingen bepaal.
Eigelijk is het een vorm van masochisme. Niet dat ik dat dat mijn drijfveer is voor deze combinatie, maar het betekent wel dat ik het team keihard laten trainen en ik mijzelf ook aan die intensiteit bloot stellen. Waar eerst mijn trainer dat bepaalde moet ik dat nu voor de hele groep bepalen. En dat is op zich heel vreemd. Voorheen trainde ik ook altijd hard en ook vaak harder en meer dan de trainer/trainingen vereisten, maar nu merk ik direct wat mijn geplande training voor mij en mijn team betekent. Eigelijk is het de ideale controle dat de groep niet overbelast raakt, maar ik moet natuurlijk wel een gemene deler in acht nemen om dat te beoordelen. Want ook nu nog behoor ik tot de beter getrainde spelers van mijn team, maar als het nu te veel voor mij zou zijn, dan is het zeker voor een groot deel van het team te zwaar, dus dat kan ik in ieder geval op die manier in de gaten te houden.
Ook het 'coachen van spelers' is niet nieuw voor mij want dat heb ik door de jaren heen natuurlijk altijd gedaan. Niet alleen als aanvoerder van de verschillende teams waar ik gespeeld heb, maar vooral omdat het iets is wat in mij zit en wat ik ook nooit onbenut heb gelaten. Voorheen deed ik het om mijn medespelers en het team beter te maken en nu ook nog om mijn taken als coach goed in te vullen, want uiteindelijk wordt ik dagelijks en zeker aan het einde van het seizoen beoordeelt als coach van dit team.
But, so far so good, dus ik ga verder in de richting die ik tot nu toe ingeslagen ben, met veel aandacht voor de fysieke gesteldheid van het team en mijzelf en natuurlijk richt ik mij in deze fase van de voorbereiding ook heel erg op het maken van een 'team' met de nadruk op de mentale kracht, weerbaarheid en identiteit van het team.
Op 30 oktober begint het seizoen dus wij hebben nog genoeg tijd om goed voor de dag te komen. Er valt nog weinig te voorspellen over hoe wij gaan presteren omdat nog veel teams niet compleet zijn, geen budget of hoofdsponsor hebben en 1 team, Amonia, bekerwinnaar van vorig seizoen, nog zelfs helemaal niet begonnen is omdat zijn nog geen team bij elkaar kunnen krijgen door financiele problemen.
Maar duidelijk is wel dat er ook naar ons gekeken zal worden en ik ook zeker deze keer niet de zwakste schakel wil zijn. Zeker als speler/coach gaat de druk hoog zijn, maar dit is geen vreemd spelletje voor mij zoals destijds met het programma 'De Zwakste Schakel' waar ik vroegtijdig uitging, maar het spel dat ik door en door ken en beheers. De combinatie is nieuw, maar de dwang om te presteren is er nog steeds en juist des te meer om mij ook op deze manier te bewijzen.
